Extraído da Revista Estadística Española números 60, 61, 62 e 63, segundo semestre de 1973 e primeiro semestre de 1974, por Rafael Mir de la Cruz. Traducido o galego por Noelia Muñíz Vidal.
Patronímicos e Apelidos máis frecuente
A formación de plurais
15-16-17. As palabras galegas rematadas en vogal, aínda cando esta forme parte dun ditongo, adoptan o s final nos seus plurais, pero as rematadas en -al e -ar engaden -es: Candales (candal alto e delgado) e Rubiales, formas desusadas; e as menos frecuentes en -es: Casares; pero o corrente é que o -s substitúa simplemente ao -l. Así, Feal fai Feás e Curral (recinto de animais domésticos) dá Currás; mais o antigo galego coñeceu a terminación -ais, polo que subsisten Curráis e Nováis, xunto ás súas outras dúas formas de plural Currás e Novás, nas variedades dialectais. O catalán, de Casal orixina Casals, e a lingua galega admite as dúas formas derivadas: Casás e Casáis. Estas dúas formas antigas de -ais, en ocasións tritongo, Muruáis, perduran no Bierzo (que xeográfica e lingüisticamente debe considerarse de Galicia) e no nordés; e -aes obsérvase nos arredores de Santiago ( Novaes), sendo esta a solución moderna portuguesa (Geraes).